Η αναγέννηση της πεταλούδας αναφέρεται στη μεταμόρφωσή της από τον κύκλο της ζωής, όπου περνά από τα στάδια του αυγού, της καμπύλης, της κρυστάλλινης κούκλας (κουκούλι) και της ενηλικίωσης. Αυτή η διαδικασία αποτελεί ένα θαυμάσιο φαινόμενο της φύσης και εξίσου θαυμαστό είναι η περιπλάνηση στο μυαλό και στις ψυχές των ώριμων μαθητών ενός εσπερινού ΕΠΑΛ που σιγά σιγά προσπαθούν να ξεγλιστρήσουν από το κουκούλι τους και να λάβουν τα φτερά της μεταμόρφωσής τους καθιστώντας τους ξεχωριστά όμορφες πεταλούδες. Ίσως αρκετά ευφάνταστη – λογοτεχνικής αδείας- η παρομοίωση των ανθρώπων αυτών -συμπεριλαμβανομένης εμού- με τη μεταμόρφωση της πεταλούδας, αλλά κοιτάζοντας πιο προσεχτικά, συνολικά αλλά και μεμονωμένα, θα μπορούσε ένα έμπειρο αναγνωστικό μάτι να αναγνωρίσει τον παραλληλισμό.

Με την πρώτη ματιά μπορεί να δεις ένα άμορφο συνονθύλευμα, κατεξοχήν μεσόκοπων ανθρώπων, ίσως κουρασμένων από τις υποχρεώσεις της ημέρας, με αυλακιές χαραγμένες στο πρόσωπο από το πέρασμα του αμείλικτου χρόνου. Κι όμως, εδώ αντεστραμμένα θα πω πως «ό,τι είναι μαύρο δεν είναι κάρβουνο». Τα χρόνια ξεγλίστρησαν σιωπηρά από το σακούλι της ζωής τους και κάποια στιγμή θέλησαν να πάρουν οι ίδιοι στα χέρια τους ενεργά το καμιτσίκι της πορείας τους και ως εκπαιδευμένοι αναβάτες να οδηγήσουν το άρμα εκεί που αυτοί επιθυμούν. Καταπιεσμένα συναισθήματα, νεανικά απωθημένα, ψυχοκοινωνική αδεξιότητα, ανομολόγητα πάθη, φιλοδοξίες, ελπίδες, σανίδες σωτηρίας, αντιμετώπιση μοναχικότητας είναι μάλλον μερικά από τα δαιμόνια που κουβαλούν. Όμως με αποφασιστικότητα, τόλμη και εγρήγορση αποφάσισαν την αυτοβελτίωσή τους και παλεύουν καθημερινά για την κατάκτησή της, θυσιάζοντας ο καθένας δικές του «βολεψιές», «όχι» και «δεν μπορώ».

Με λάβαρο τη ρήση «ποτέ δεν είναι αργά», με δόγμα  το «Αιτείτε και δοθήσεται υμίν, κρούετε και ανοιγήσεται» (Ματθ. 7:7) και με ασπίδα την ακράδαντη θέληση δίνουν μάχες για την κατάκτηση ενός πρωτίστως καλύτερου εαυτού και δευτερευόντως μιας καλύτερης ζωής. Κάπου εκεί συμβαίνει και η συνάντηση με τους εκπαιδευτικούς αυτής της δομής κι αυτή η χασμοσύνδεση που ανοίγει κάθε δίαυλο αλληλεπίδρασης απογειώνει το αποτέλεσμα. Γιατί  «Όταν ο μαθητής είναι έτοιμος τότε εμφανίζεται ο δάσκαλος» και σίγουρα το συντριπτικό ποσοστό αυτών των μαθητών είναι έτοιμοι για την εξέλιξη. Συνοδοιπόροι στο εγχείρημα οι εκπαιδευτικοί που από την εμπειρία μου -χωρίς να μειώσω πρότερους εκπαιδευτικούς μου- θα τους χαρακτήριζα ως ένα μπουκέτο αξιόλογων επιστημόνων με πραγματική διάθεση μεταλαμπάδευσης γνώσεων και απαράμιλλου ήθους.

Περιορισμένες οι αράδες για να εκφράσω κάθε μου αποτύπωση κι εντύπωση για την καινούργια μου οικογένεια αλλά επιφυλάσσομαι. Για κατακλείδα θα ήθελα να εκφράσω τη χαρά που λαμβάνω από όλους όσοι βρίσκονται μέσα σε αυτόν τον χώρο και μεταδόθηκε και σε εμένα, να εξαίρω το εγχείρημα του καθενός που για τους δικούς του λόγους προσπαθεί για το καλύτερο και να αναδείξω την αίσθηση κοινότητας και υποστήριξης που αφουγκράζομαι ότι δημιουργείται μέσα σε αυτόν τον χώρο. Όλες αυτές οι κρυστάλλινες κούκλες, που κρατήθηκαν μακριά από τις πριμαντόνες του μελοδράματος και τους μαέστρους της γκρίνιας, αναπροσδιόρισαν  τους στόχους τους και ανακάλυψαν καινούργιες προοπτικές, είναι εμπνευστές ζωής! Είναι αυτοί που βγήκαν από τη φούσκα του άλλοθι τους  και βροντοφώναξαν ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ.

Κλείνω με δύο στίχους από τον λατρεμένο μου συγγραφέα της πίστης και της ελπίδας Αντώνη Σαμαράκη

μην πεις ποτέ σου «είναι αργά»
-τ’ ακούς- ό,τι κι αν γίνει.

Ελπινίκη Τσακμάκη
Τομέας Υγείας Β΄ Τάξη Τμήμα 2